"Śmieszne Miłości" - Milan Kundera

        Parę miesięcy temu wyprowadziłam się z rodzinnego domu do wielkiego miasta w celu rozwijania swojej wiedzy na poziomach wyższych - pojechałam na studia! Oczywiście mimo, że bardzo chciałam nie mogłam zabrać ze sobą wszystkich książek jakie posiadałam, więc wybrałam tylko niewielką część klasyki literatury polskiej i zagranicznej oraz nieco "lekkiej" literatury do poczytania przed snem. A że w moim studenckim pokoju mam tylko jeden malutki regał z książkami, miejsce jest znacznie ograniczone. Musiałam więc zawrzeć kompromis - z każdą wizytą u rodziców odkładam książkę, którą przeczytałam i do studenckiego mieszkania biorę kolejną.
        "Śmieszne Miłości" nigdy wcześniej nie rzuciły mi się w oczy, aż do momentu, gdy mama po mojej wyprowadzce poznosiła nieco swojej literatury do mojego pokoju. Wtedy właśnie, gdy po raz kolejny zawitałam z wizytą do rodziców, Milan Kundera leżał już na półce tuż przy moim łóżku i świdrował mnie tytułem zbyt intrygującym, by po niego nie sięgnąć. Z początku pomyślałam - "eh, pewnie jakieś nudne, słodkie romansidła" i… i tak po nią sięgnęłam. I jakież było moje zdumienie!
 
       Kundera poprzez usta i myśli bohaterów przedstawia nam rozmaite poglądy, spostrzeżenia i opinie, które niekiedy dla mnie osobiście były oburzające, zupełnie nieprawdziwe lub też przeciwne – genialne i życiowe. Jednak autor nie podaje ich nam w postaci dogmatów czy tych „jedynych prawidłowych poglądów”. Zamiast tego, wkłada je w przemyślenia bohaterów, czyniąc je ich własnymi myślami i pozwalając nam decydować o ich prawdziwości. Nie narzuca nam swojej wizji świata, który jest jaki jest i kropka, lecz jeden świat przedstawia w wizjach bohaterów narzucając nam iluzję rozdzielności tego świata – zakłada nam różne pary okularów, przez które widzimy wiele różnych rzeczywistości, mimo że mamy świadomość, że nadal patrzymy na tę samą. I choć okulary nadają rzeczywistości różne barwy, zawsze są to okulary miłości – choć nie zawsze różowej. Kundera w „Śmiesznych miłościach” daje nam niecodzienny wybór przyjęcia i utożsamienia się z którąś wizji świata czy też całkowitego odrzucenia każdej z nich. Daje nam możliwość bezkarnej, skrajnie subiektywnej, wręcz sądowej oceny bohaterów opowiadań. A kiedy, jak nie podczas dobrej lektury, możemy tę niepohamowaną chęć ciągłego rozdawania ocen wyładować?
         Bohaterzy książki są wręcz zniewoleni pragnieniem miłości; pragnieniem posiadania, kochania i bycia kochanym Chcąc kochać i zdobyć czyjąś miłość przywdziewają maski, wślizgują się w cudze poglądy – wykorzystują miłość jako wymówkę. Przez jej pryzmat interpretują świat wokół nich i ich własne czyny, nie widząc ich skrzywienia – są bowiem usprawiedliwiani pragnieniem kochania i bycia kochanym, pożądaniem i pragnieniem. Odkrywają siebie poprzez miłość, a miłość odkrywa ich. Obnaża ich prawdziwe pragnienia, odczucia i emocje – miłość poprzez swój pryzmat podaje nam na tacy prawdziwe oblicze bohaterów.


Sensem życia jest bawić się życiem, a jeżeli życie jest zbyt leniwe, nie pozostaje nic innego jak dać mu szturchańca.” 
 


Autor: Milan Kundera
Liczba stron: 292
Wydawnictwo: W.A.B
Tłumaczenie Emilia Witwicka
Tytuł Oryginału:  Směšné lásky
 

Komentarze

Prześlij komentarz

Drogi czytelniku! Cieszę że trafiłeś do mojego "Królestwa Książek" i wielką radość mi sprawisz gdy zostaw ślad po sobie. Pozdrawiam i zapraszam jak najczęściej ~ Aleksandra :)